Czasami mamy wrażenie, że nie pasujemy do tego świata. Niektórym się to zdarza przez parę dni w roku, a innym przez całe życie. Jakbyśmy byli niekształtni, nieforemni, czy to jeśli chodzi o osobowość, charakter, wady czy zalety, czy ogólnie – całość. Gdy to odczucie bywa intensywne, słabsi się wycofują, izolują, a nawet poddają; mocni siłą chcą to zmienić, wywierają presję na ludzi. Jeden i drugi sposób nie jest najszczęśliwszy. Lecz nie zamierzam tu uprawiać psychologii, chcę jedynie przypomnieć prawdę teologiczną: Chrześcijanin w pewnej mierze nie pasuje do tego świata! „Konstruktorzy” tego świata odrzucą go! I to jest najlepsza weryfikacja chrześcijanina.

Dziś zarówno w pierwszym czytaniu, jak i w psalmie słyszymy o pewnym „kamieniu”: „Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym”. Również Jezus podjął kiedyś ten temat (Mt 21,42; Mk 12,10; Łk 20,17). Święty Piotr także do tego nawiązał (Dz 4,11; 1 P 2,7). Ten kamień to po hebrajsku pinnah. Tłumaczy się go jako „róg”. Nie pasuje do budowania prostych ścian. Jest pokrzywiony, nieforemny, niekształtny. Nie można go położyć na drodze. Wystaje ponad inne kamienie. Można się o niego potknąć, bo to on jest również innym słynnym „kamieniem – przyczyną upadku”, po grecku skandalon (1 P 2,7n). Taki jest los samego Chrystusa, a w Nim każdego chrześcijanina. Lecz ten kamień ma swoje zastosowanie. Dzięki nieforemności jest wieńcem, węgłem, który wiąże ściany w narożnikach domów i świątyń. Bez niego się rozejdą, a konstrukcja się zawali. Tak samo bywa z tym światem, to „węgły” spinają jego konstrukcję. Dziś św. Jan uczy, że ten świat nas nie zna, bo nie poznał Jego. Aby poznać chrześcijańską tożsamość, trzeba wpierw poznać Chrystusa. Lecz nawet wtedy, po poznaniu Chrystusa, ta godność nie jest na ziemi ujawniana do końca. Stąd św. Jan mówi mocniej: „gdy się to ujawni, będziemy do Niego podobni; bo ujrzymy Go takim, jakim jest”.

o. Norbert Augustyn Lis OP